Grochy-Pogorzele
W 1493 roku książę Janusz nadał 24 włóki ziemi w miejscu zwanym Pogorzele Mikołajowi Grochowi z Mierzeńca (koło Pułtuska), podkoniuszemu królewskiemu. Osada powstała w pobliżu powstałej nieco wcześniej osady Grochy Łętownica, którą już posiadał Mikołaj Groch. Potomkowie Mikołaja Grocha mieszkali tu w następnych latach i stąd właśnie w XVI wieku zaczęto tą osadę nazywać Grochi Pogorzel. Taki zapis pojawił się w spisie podatkowym z 1578 roku.
Grochy Pogorzele jednak nie stały się, tak jak sąsiednie wioski, wsią zaściankową. Dziedziczył tu zazwyczaj jeden szlachcic przekazując następnie wieś synowi. Tak, więc własność ziemska nie była rozdrobniona.
W połowie XVII wieku potomkowie Mikołaja Grocha sprzedali tą wieś Łysakowskim herbu Lubicz. W 1695 roku jako dziedzice wsi występują Jan i Wojciech Łysakowscy. Jeden z nich w 1698 roku udał się nawet na elekcję królewską i złożył swój podpis pod elekcją Augusta II reprezentując ziemię łomżyńską.
Od Łysakowskich wieś przeszła na własność rodziny Sutkowskich herbu Pobóg. Była to rodzina odgrywająca dużą rolę w ziemi nurskiej. Dzierżyli tu wiele urzędów. Dziedzicem wsi był Kasper Sutkowski sędzia ziemski nurski (połowa XVIII wieku), a następnie dziedziczył nie znany z imienia jego syn, wymieniany jako właściciel w 1784 roku.
W 1827 roku w tej miejscowości (Grochy-Pogorzele ) było 11 domów i 81 mieszkańców. Grochy Pogorzele były wsią zamieszkałą przez włościan (chłopów), a obok był folwark ziemski należący do miejscowego dziedzica. W końcu XIX wieku folwark liczył 622 morgi. W czasie uwłaszczenia z 1864 roku w tej wsi powstało 16 gospodarstw rolnych na 15 morgach ziemi.
Według danych z 1867 roku właścicielem folwarku był Lucjan Jakub Rutkowski (58 lat), miał żonę oraz córkę Konstancję (17 lat). Rutkowski był wyznania rzymskokatolickiego i ukończył Uniwersytet Warszawski. Rutkowski pochodził z drobnej szlachty z północnego Mazowsza herbu Bończa.
W 1921 roku w tej wsi było 5 domów i 25 mieszkańców. Obok istniał folwark z 3 domami i 51 mieszkańcami. Grochy Pogorzelskie należały do gminy Długobórz. Właścicielem ziemskim w okresie międzywojennym był Zygmunt Skarżyński, folwark liczył wtedy 356 ha obszaru.
Pod koniec 2012 roku wieś liczyła 93 mieszkańców (21 domów), na dzień 31 lipca 2016 r. wieś liczy 105 mieszkańców (36 domów).
Obecnie sołtysem jest Bogumił Krajewski.
- Przejdź do - strona Poprzednia
- Przejdź do - strona Następna
- Pobierz artykuł w formie pliku Pdf
- Drukuj treść tego artykułu
- Powrót do poprzedniej strony
- Wypowiedz się na stronie Kontakt